Het is een heerlijke warme zomerdag. Ik sta met mijn camper Jodokus op een kleine camping bij Haarle. Op fietsafstand ligt het labyrint van Luttenberg en ik ben heel benieuwd hoe dat er uitziet en vooral ‘hoe dat loopt’.
Het duurt even voordat ik het gevonden heb, want op de fiets kun je er niet komen blijkt, alleen te voet. Maar het lukt en op een ruime open plek in het bos ligt daar het labyrint. Op het bord bij de ingang naar het labyrint staat te lezen dat het op 21 aug 2021 is gebouwd met veldkeien, en dat het het eerste openbaar toegankelijke labyrint in Salland is.
Het is prachtig! De sfeer voelt goed en het labyrint nodigt echt uit om haar te verkennen.
Ik ga vandaag met een vraag op pad. Mijn nek doet alweer een tijd behoorlijk zeer en ik wil in het labyrint onderzoeken wat dat te zeggen heeft.
Eerst loop ik een verkennend rondje om het labyrint heen. Als ik bij de ingang sta voel ik dat ik nog niet klaar ben. Er zijn net bij het omlopen van het labyrint nog dingen in me opgekomen die even uit mijn hoofd moeten. Eerst nog maar even wat schrijven.
Als ik dat gedaan heb loop ik weer naar de ingang en dit keer voelt het goed. Ik zet de eerste stap..
In gedachten ben ik bij de pijn in mijn nek en schouders en na enkele bochten komen er tranen. En bij elke volgende bocht nog meer tranen. Dan komt er een herinnering boven drijven die hieraan verbonden lijkt en deze gaat gepaard met een gevoel van verlaten en alleen zijn. Het overvalt me… Dan, nu duidelijk is dat de vraag beantwoord is denk ik, gapen, bij elke bocht weer een grote gaap tot ik uiteindelijk in het midden sta.
Niet zo gek dat gevoel van verlaten en alleen als je bedenkt dat ik de laatste jaren veel mensen verloren heb. Terwijl ik in gedachte al deze mensen aan me voorbij laat komen ben ik me opeens bewust van een beweging. Ik spiek even tussen mijn oogleden door, want ik wil niet uit deze meditatieve sfeer komen. Rechts van mij is net een jonge vrouw op weg gegaan in het labyrint. Oeps, denk ik bij mezelf, ik ben niet alleen… en met dat ik dat denk, besef ik dat dat waar is! Ik ben niet alleen! Daar in het labyrint niet, maar ook anders niet. Natuurlijk niet, er zijn zoveel mensen om mij heen, lieve familie en vrienden. Ik ben niet alleen….
De jonge vrouw is zich in het geheel niet bewust van haar aandeel in mijn openbaring, zij loopt rustig haar pad. Als ik het labyrint weer uit loop, klinkt het als een mantra in mijn hoofd: ”Ik ben niet alleen”…
En mijn schouders? Tja, die doen nog wel zeer, maar voelen toch een beetje lichter aan.
ps Op de foto staat mijn vriendin Anne die ook dit mooie labyrint liep.