“Kan ik er niet één bij je bestellen?” vroeg ze. Ik had haar ontmoet bij het Jung instituut waar we allebei de training Labyrintwerk volgden.
Ze had mijn zelfgemaakte doek alleen op een foto op de mobiel gezien, maar blijkbaar was dat genoeg voor haar.
Er gebeuren wel meer dingen sinds ik me met het labyrint bezig hou, maar dit was toch wel een heel verrassende wending.
Ik maakte een offerte en ze ging akkoord.
Nu had ik mijn eigen doek de afgelopen zomer buiten gemaakt, maar waar kan ik nou 6*6 meter binnen kwijt? Hulp kwam van een lieve vriendin die een ruimte kon regelen ruim genoeg om het labyrintdoek neer te leggen en de basis tekening op te zetten.
Het afmaken ging vervolgens in de garage.
Ik was me steeds bewust van hoe bijzonder het labyrint voor me werkt en met alle liefde en plezier heb ik vele uurtjes op de knieën de lijnen over getrokken. Tegen de tijd dat de tekening volbracht is heb ik het labyrint wel 20 keer getekend.
De dame in kwestie moest helemaal uit België komen om haar aanwinst op te komen halen. Op een zaterdag in Januari was het zover.
Ik ontmoette haar en haar twee vriendinnen die ook mee gekomen waren, in een restaurant. Even bijkomen van de reis, een kopje koffie drinken en bij praten.
Dan op naar de locatie waar het doek in al zijn glorie uitgelegd kon worden.
Na een kort ritueel waarin ik een soort zegening uitsprak, vroeg ik haar haar licht, gesymboliseerd door een kaarsje in een lantaarn, in het labyrint te brengen door als eerste het pad te lopen en aldus geschiedde. Een mooi en tevens emotioneel moment.
Heel bijzonder als ze weer een foto stuurt van ‘mijn’ labyrint ergens in een kerkje in België!
Ik voel me enorm gezegend dat dit op mijn pad kwam, mijn labyrint-pad!