Ik heb heerlijk uitgeslapen en ontbeten in mijn geliefde campertje op een camping in Ruinerwold. Het uitzicht over de velden en bossen is een lust voor het oog bij het wakker worden. Ik heb geen bijzondere plannen voor vandaag, maar heb gezien dat er een grote kringloop winkel aan de rand van het dorp staat en die lonkt op deze zaterdagochtend. Altijd spannend, een soort schat zoeken! Je weet nooit wat je tegenkomt en soms vind je iets waarvan je niet eens wist dat je het nodig had. Maar al te vaak als ik op iets specifieks uit ben, vind ik helemaal niets. Maar dan is er altijd nog het gevoel van opwinding wat er allemaal mogelijk gevonden had kunnen worden!
De winkel gaat om tien uur open en ik heb dus alle tijd. Het is een kwartiertje fietsen en het waait. Geen probleem, als het maar droog is, dat is al heel bijzonder deze dagen met alle nattigheid.
Als ik aankom staan er al de nodige auto’s op de parkeerplaats. Ik zet mijn fiets netjes in de stalling, want het moet niet zo zijn dat iemand mijn fiets denkt te kunnen kopen.
Telefoon annex portemonnee mee en nieuwsgierig stap ik de winkel binnen.
Onmiddellijk, maar dan ook onmiddellijk wordt mijn oog getrokken naar ‘het-kastje-met-mooie-spullen’ dat in bijna elke kringloopwinkel meestal bij de toonbank staat.
Op het bovenste glazen schapje staat ie te pronken: een chinees mini kamerscherm met 4 paneeltjes van gelakt donkerrood hout en in elk paneeltje, achter glas, een schilderijtje van een vogel op een bloem geschilderd op doek.
Ik weet niet precies waarom, maar mijn hart gaat altijd open als dit soort dingen zie.. Vogels en Chinese schilderingen er gaat een soort magie van uit.
Toch loop ik door, eerst maar eens verder kijken en dan kom ik zo wel weer bij dit kamerschermpje terug. Ik zet een drietal stappen, aarzel… en zoals dat met verliefdheid gaat, ik keer om en loop terug naar de vitrinekast.
Op mijn tenen sta ik naar het prijsje te zoeken dat toch ergens te vinden moet zijn. Nee, niks te zien, nou dan zal t wel duur zijn!
Aan één van de medewerksters vraag ik wat het schermpje kost en of ik het even van dichtbij mag zien. Dat mag. Een meneer komt naar me toe met een sleutel en opent het vitrinekastje met een klein koperen sleuteltje. Als een echte schatbewaarder neemt hij het schermpje voorzichtig uit het kastje en overhandigd het aan mij. Verliefd sta ik er naar te kijken…
“Soms moet je niet aarzelen’, zegt de man, want dan zul je zien dat iemand anders er mee vandoor gaat!” En dat was precies wat ik ook dacht toen ik daarnet terug liep naar het vitrinekastje!
Tja, ’t kan maar zo kitsch zijn, maar dat maakt niet uit, ik ben verliefd.