En dan opeens besef je dat je mantelzorger bent… het moment dat je je realiseert dat je niet alleen je eigen leven leeft, maar ook voor een groot deel dat van de ander…
Sterker nog, het leven van de ander lijkt soms zelf groter en meer aanwezig dan je eigen leven.
Voorrang is voor de ander, want die kan het niet meer allemaal zelf en jij wilt dat de ander zijn leven zo goed als ‘normaal’ door kan leven, want hij heeft t al zo zwaar….
Dus waar je alles op alles zet om het leven voor de ander zo normaal mogelijk door te laten draaien, draait jouw eigen leven opeens niet meer zo normaal. En dan kan het maar zo zijn dat je je eigen leven wat meer aan de kant gaat zetten, omdat dat minder pijnlijk is dan onder ogen zien dat je eigen leven je zwaar valt. Niet klagen maar dragen! Per slot van rekening hou je toch van hem… dat moet je toch voor de ander over hebben…
Maar soms hebben we niet genoeg ‘over’ om er òòk nog voor de ander te zijn. Dan hebben we de last al zo lang gedragen dat al wat er ‘over’ is zelfs te weinig is om zelf te overleven…
Nou had mijn partner heel goed oog voor dat er voor mij ook wat moest overblijven. Terwijl hij daar zelf eigenlijk geen behoefte aan had wilde hij voor mij wel een maatje accepteren om met hem op pad te gaan, zodat ik me op mijn eigen bedrijf kon richten. Heel dapper doorstond hij de bezoekjes, maar moest toen toch wel toegeven dat dat toch niet zo bij hem paste. Maar zijn gebaar was heel veel waard. ‘Jij moet ’t ook volhouden’, zei hij dan. En dat was natuurlijk ook zo.
Ook tegen het einde ging dat zo. Toen de dokter voorstelde om de thuiszorg in te zetten om te helpen met douchen, stemde hij meteen in, voor mij, om mij te ontlasten. Maar ja hij had ook altijd gezegd: “Als ik afhankelijk wordt van anderen, dan hoeft t niet meer voor mij”. En als je dan de thuiszorg in moet schakelen voel je ook dat dat moment dichterbij komt, dus stel je dat zo lang mogelijk uit.
Toen het dan toch zover was liet ie die zorg allemaal toe, voor mij…. En t kwam ook net op tijd voor mij. Het werd almaar zwaarder, en als iemand niet meer mee kan geven is het zwaar werk. Je eigen emoties spelen daar ook een rol. Verdorie je kan toch wel wat! Maar dat mag, kan en wil je niet zeggen, dus dat stop je weg. En je hebt medelijden omdat je hem ziet lijden.. En als je niet weet hoe lang deze fase duurt, is dat onbeschrijfelijk zwaar.
Maar dan volgt een nieuwe fase… Als duidelijk wordt dat het einde echt nabij is.. opeens voelde ik een enorme kracht, met het besef dat het niet lang meer ging duren, kon ik het weer aan, wilde ik het weer aan kunnen. De thuiszorg weer naar huis gestuurd en met alle kracht en liefde die ik in mij had heb ik die laatste weken met hem mee gelopen… zo dankbaar dat ik die kracht nog kon vinden.
En dan ben je mantelzorger af… van nu aan mag je weer één leven leven, maar omdat het leven de laatste tijd voornamelijk in het teken van de ander heeft gestaan heeft t even tijd nodig om weer te weten wat dat ook weer was..