Ze zeggen wel eens dat met het overlijden van een dierbare er ook een stuk van jou verdwijnt. Hoe dat voelt mocht ik onlangs ervaren.
Ik heb een uitje met vriendinnen en we lopen al winkelend rond in een stadje. Opeens op een pleintje een paar kroegjes en een podium. Daarop een bandje zoals de Andrew sisters. Het schiet door me heen dat ik als Elly, mijn overleden zus, nu hier was geweest we zeer waarschijnlijk onmiddellijk samen aan het dansen waren geslagen! Het is de muziek die we vroeger thuis vaak luisterden en waar we vaak op dansten samen.
Op dat moment is er verder niet zoveel aan de hand. Alleen achteraf kan ik zeggen dat ik wel wat ongedurig werd en behoefte voelde naar huis te gaan.
Heel langzaam bekruipt mij een onbestemd gevoel van ongemak, jachtigheid en rusteloosheid.
Eenmaal thuis, een paar uur later, ben ik het plein en het bandje alweer vergeten, maar het hele pakket aan gevoelens is er nog wel en het wordt steeds erger. In een poging de onrust te niet te doen, ga ik druk aan de gang met was vouwen, eten koken, oh ik zal de strijk ook nog even doen, als een dolle ga ik aan het werk.
De onrust neemt er echter niet door af, in tegendeel het lijkt alleen maar erger te worden…
Dan besef ik dat ik ergens ‘in’ zit, ergens òver inzit, en ik dwing mezelf te stoppen en stil te worden om te luisteren naar wat zich aan dient.
En dan, in alle heftigheid, dringt de realiteit door: mijn zus is er niet meer… Nooit meer gekkigheid zoals wij dat alleen samen konden. Onbevreesd gaan dansen als enige op een plein met volle terrasjes. Gewoon omdat t leuk is, samen gek doen en lol maken. Zo oer-zusjes-vertrouwd zal ik nooit met iemand anders ervaren.. dat deel is met haar gestorven.
Diepe rouw en verdriet welt op en pas als ik de pijn gevoeld, (weer) doorleefd heb en deze is wegge-ebt, wordt ik eindelijk weer rustig. Het is binnenkort alweer 5 jaar geleden dat we afscheid moesten nemen en vandaag 18 augustus was haar verjaardag. ‘T haar missen valt me nog regelmatig rauw op mijn dak..